Πάντοτε το μικρό, μονόχωρο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στον Βαθύ μου προκαλεί συγκίνηση και αυτήν την...θλίψη που υποβόσκει όταν παραδέχεσαι πως τίποτα δεν είναι όπως παλιά. 

Άνθρωποι παλιοί αγαπημένοι έχουν φύγει παίρνοντας μαζί τους όλη αυτή την αγάπη και την θαλπωρή που πρόσφεραν απλόχερα σε χρόνια δύσκολα και φτωχικά. Η ασβεστωμένη κατζιά που το εσωτερικό της ύψος δεν ξεπερνούσε τα τρία μέτρα, τον κρέβατο και την παρατσά.
.Πολλές φορές ανεβαίνω στην μικρή πετρόχτιστη αυλή και απορώ πως τότε μου φαινόταν τόσο μεγάλη, όταν φιλοξενούσε τους εργάτες που έρχονταν για τα μανταρίνια και η γιαγιά τους έστρωνε εκεί για να φάνε τα μακαρόνια με την καλύμνικη μυζήθρα και το κοκκινιστό κρέας που μοσχομύριζε από το βούτυρο και το ωραίο χοιρινό!!!Αφουγκράζομαι τα γέλια, τις φωνές, τα τραγούδια μικρών και μεγάλων.

Βλέπω τον σπασμένο κρέβατο και θυμάμαι πόσα παιδιά φιλοξένησε πάνω του, να παίζουν και να χοροπηδούν πάνω στα χράμια. Στον τοίχο βρίσκονται ακόμα ,στην εσοχή του τοίχου, τα ξύλινα ράφια που τοποθετούσε η γιαγιά τα απαραίτητα και από την σπασμένη οροφή κοιτώ τα ξύλα που πρόσφεραν ασφάλεια στην ζέστη και το κρύο. Πόσα τέτοια σπίτια κλειστά, πόσοι άνθρωποι έχουν φύγει, πόση αγάπη, πόση στοργή, πόσες ωραίες αναμνήσεις...
Νοσταλγούμε τα παλιά, τον τρόπο ζωής, τα ακούσματα, τις συνήθειες, την απλότητα και την ομορφιά των παλιών ανθρώπων ,ίσως επειδή έχουμε χάσει τον εαυτό μας, την προσωπικότητα μας, τον άνθρωπο μέσα μας. Θέλουμε να γιατρέψουμε τις πληγές μας και αναζητούμε την ομορφιά και την τρυφερότητα του παρελθόντος.
Νοσταλγία, δυο λέξεις ομηρικές. Ο νόστος και το άλγος, που μπορεί να σε καθηλώσουν ή να σε εμπλουτίσουν με αγάπη, συγκίνηση, ανθρωπιά απέναντι στην ασχήμια της καθημερινότητας. Να ξαναβρούμε την γειτονιά, την παρέα, τα μικρά, τα απλά, τα ωραία. Οι λύσεις δεν βρίσκονται στους μοναχικούς δρόμους.

Πρέπει να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουμε, να ξαναβρούμε την ταυτότητα μας και να πορευτούμε στο μέλλον.

Κ. Μ.