Οι  βροχές του φθινοπώρου ήρθαν δυναμικά όπως δυναμικές ήταν και οι πλημμύρες που έφεραν μαζί τους. Για μας ήταν αναμενόμενο, μιας και επί δεκαετίες είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, κάθε χειμώνα. Για άλλα μέρη της Ελλάδας ήταν πρωτόγνωρο αλλά ευτυχώς έχουμε τα κανάλια για να μας δείχνουν τα πλημμυρισμένα σχολεία και τα πλωτά λεωφορεία ώστε να παρηγορηθούμε από το δράμα των άλλων. Ναι δεν είμαστε μόνοι. 

Ακόμα και αυτό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τη δημοτική αρχή ως δικαιολογία για την πλήρη ανυπαρξία της σε αυτή τη θητεία. Τόσο πολύ έχουν ξεφύγει η παραπλάνηση και οι πολύβουες δηλώσεις εντυπωσιασμού, που ακόμα και την πλημμύρα μπορεί να μας την παρουσιάσουν ως ευεργετική, αφού συντελεί στο σβήσιμο της φλεγόμενης χωματερής.

Λες να έχει δώσει εντολή ο δήμαρχος;;;

Με την συμπλήρωση δύο ετών, o απολογισμός είναι...δρόμοι.  Μύρισε ο τόπος ασφαλτίλα και κανονικότητα, μιας και το σουλούπωμα των δρόμων είναι κάτι που μας έχουν συνηθίσει όλες οι δημαρχίες. Οι ασφαλτοστρώσεις ήταν ανέκαθεν η εύκολη λύση για “να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε”, ότι είναι σε κινητικότητα ο δημοτικός μηχανισμός, γι αυτό και γίνονται συνήθως στο τέλος ή στην αρχή της θητείας.  

Θα μου πεις έστω κι αυτό δεν είναι καλό; Φυσικά και είναι, εφόσον γίνεται με ουσία. Γιατί άλλο να κάνεις ασφαλτοστρώσεις σε δρόμους υψίστης επικινδυνότητας και άλλο να ρίχνεις άσφαλτο σε κάθε στενό του νησιού προκειμένου να ικανοποιήσεις μια γειτονιά. Όσο διαβάζετε αυτό το κείμενο οι δρόμοι στον Πλατύ Γιαλό στις μυρτιές στα Σκάλια κ.α  παραμένουν ετοιμόρροποι στην κυριολεξία και έχουν μείνει...στις μελέτες.

Ας γελάσω γκελωτά.

Ο Δημήτρης Διακομιχάλης είναι από αυτούς τους δημάρχους που θα σηκώσει μία πέτρα από το έδαφος, θα την βγάλει από το δρόμο και την επόμενη μέρα αφού έχει μιλήσει ήδη στα κανάλια, θα δώσει συνέντευξη τύπου για τις μελέτες που εκπονήθηκαν για τη συγκεκριμένη ενέργεια, τα εμπόδια που ξεπεράστηκαν και τα συνταρακτικά οφέλη που θα έχει για το λαό η μετακίνηση αυτής της πέτρας από το δρόμο, κουνώντας παράλληλα το δάχτυλο στις προηγούμενες δημαρχίες, αγνοώντας ότι οι περισσότερες ήταν δικές του. 
 
Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες κακοκαιρίες δεν έχουν έρθει ακόμα και ο κόσμος πρέπει να είναι προετοιμασμένος γιατί αρκετές φορές έχουμε σταθεί τυχεροί απέναντι στις πλημμύρες, γλιτώνοντας τα χειρότερα. Βέβαια, πλέον πρέπει να μας ανησυχεί και η πιθανότητα κατολισθήσεων και οι υποχωρήσεις ολόκληρου του οδοστρώματος, πάντα με την ευχή να μην βρίσκονται άνθρωποι κοντά. Προσοχή από τον καθένα ξεχωριστά· δε μπορεί να βρέχει πάντα τόσο, ώστε απλώς να πλημμυρίζουν οι δρόμοι και να γλιτώνουμε τα χειρότερα. Και με τίποτα δε μπορούμε να αφεθούμε στην προστασία μιας ανύπαρκτης διοίκησης.