Παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό μια τάση μετάθεσης ευθυνών. Είναι κατανοητό πως είναι ευκολότερο να μεταφέρεις τις ευθύνες σου τεχνηέντως πάνω σε κάποιον άλλο. Το κάνει με μεγάλη μαεστρία η κυβέρνηση μιλώντας μας καθημερινά για την περίφημη ατομική ευθύνη. Δεν διαφωνεί κανείς ότι υπάρχει ατομική ευθύνη των πολιτών , οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό δείχνουν να συμμορφώνονται , να μη ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει και η κρατική ευθύνη , για την οποία δεν ακούμε ποτέ και από κανένα.

 Για να γίνουμε πιο σαφείς , έχουμε ένα κράτος που κουνάει συνεχώς το δάκτυλο στους πολίτες , χωρίς να αναλαμβάνει καμία ευθύνη. Οι πολίτες πειθάρχησαν , και έσωσαν ένα κράτος που αντί να έχει ένα οχυρωμένο σύστημα υγείας, αντί να έχει Μ.Ε.Θ., αντί να έχει έστω αρκετές μάσκες για το υγειονομικό προσωπικό , αντί να έχει αρκετούς γιατρούς και νοσηλευτές , μας υπενθυμίζει συνεχώς να μην είμαστε επιπόλαιοι. Αντί λοιπόν να φροντίσει για τα απαραίτητα και τα αναγκαία, πρόσφατα με καμπάνια του το υπουργείο υγείας ζητούσε εθελοντές , άσχετα με την ειδικότητα. Όχι προσλήψεις λοιπόν αλλά εθελοντές και καμία κουβέντα για ευθύνη από τους τωρινούς η παλιότερους για τις τραγικές ανεπάρκειες του συστήματος υγείας.

Ενώ λοιπόν ο εθελοντισμός είναι κάτι όμορφο και πραγματικά τιμή για όποιον το κάνει χωρίς να έχει ίδιον όφελος, έχει γίνει κατά περιστάσεις μια βολική κάλυψη για ανεπάρκειες και ανικανότητες της όποιας αρχής. Θυμόμαστε, ποιον εξυπηρέτησαν οι χιλιάδες εθελοντές στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, και σίγουρα δεν ήταν το Ολυμπιακό ιδεώδες.

Ο εθελοντισμός λοιπόν έχει δύο όψεις . Η μία όψη είναι αυτή της αλληλεγγύης και της αυτό-οργάνωσης , να παλεύεις με τους διπλανούς σου για την κοινωνία στην οποία ζείτε. Η άλλη η πιο περίεργη και επικίνδυνη , ενέχει τον κίνδυνο να εκμεταλλεύονται την προσωπική σου ευαισθησία για να γίνεις δεκανίκι σε μια κατάσταση που δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να λύσουν οι αρμόδιοι. Να καταλήξεις δηλαδή να εξυπηρετείς τοπικούς και μη “άρχοντες” , τοπικά και μη συμφέροντα , με την καλή σου θέληση.

Στην Ελλάδα υπάρχει κόσμος με ευαισθησίες που προσπαθεί ειλικρινά για τον συνάνθρωπο του , ανιδιοτελώς και χωρίς φανφάρες. Όχι πολύ μακριά στο παρελθόν άλλωστε, οι ίδιοι μας οι παππούδες αλλά και οι γονείς μας ενίοτε ήταν αυτοί που θα ασβέστωναν τις «κουμμούλλες» , θα σκούπιζαν τα σοκάκια της γειτονιάς, θα τοποθετούσαν γλάστρες σε πολλά σημεία ώστε να ομορφύνει ο τόπος. Και το κάνανε από μεράκι και από νοικοκυροσύνη δίχως να περιμένουν κάποια επιβράβευση ή κάποια δημόσια αναγνώριση, που να τους φουσκώνει τον εγωισμό.

Ο εθελοντισμός είναι κάτι που σίγουρα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας και που και εμείς οι ίδιοι πρέπει να εφαρμόζουμε εκεί που πρέπει. Βασικό όμως είναι να μην επιτρέψουμε στο όνομα της ατομικής ευθύνης και του εθελοντισμού, να ξεχαστούν βολικά οι υποχρεώσεις και η δουλειά που πρέπει να γίνεται από τους εκλεγμένους, καθώς και οι ευθύνες που φέρουν οι αποφάσεις ή και η έλλειψη αυτών.

* Όλες οι φωτογραφίες είναι από την ομάδα στο Facebook " Παλιές φωτογραφίες Καλύμνου, Old photos of Kalymnos"

~ Γιάννης Αντωνόπουλος , Στέλιος Χαρτοφίλης